ตระกองกอดทอดกายบนหาดทราย
ท้องฟ้าที่ไร้เมฆ มองดูแล้วช่างอ้างว้าง
เราจะวิ่งฝ่าฤดูร้อนที่แสนสั้น
รอยแดดเผาผิวสักวันจะจางหาย
ช่างน่าเศร้า ตอนนี้.. ก็เหมือนจะลืมเลือนไป
มองดูเงาสะท้อน อยู่บนอาทิตย์ลับขอบฟ้า
หวังว่าจะพูด"ขอบคุณ"ได้อย่างไม่เขินอาย
โยนทุกยอ่างทิ้งและหยุดเวลานี้ไว้
เก็บความทรงจำเอาไว้อีกครั้ง
ถ้าเชื่อในความคิดที่ลืมเลือนไป และความหวังของเราคือเส้นทางที่ทอดยาว
ฉันคงกางปีกนี้ได้
จนถ้าวันหนึ่งเมื่อเราได้มาพบกันอีกครั้ง
สายลมของฉัน
รอยเท้าในเส้นทางวันนั้น
ไม่แคล้วคงถูกโอบกอดเอาไว้ด้วยเกลียวคลื่น
ความฝันล่องลอยมาจากเส้นขอบฟ้า
น่าเศร้านะถ้าต้องหลอกลวงความหมายของการมีชีวิตอยู่และทำเพียงแค่มองดูมันตลอดกาล
กงล้อความฝันที่เป็นไปไม่ได้
วันนี้ก็กลายเป็นดวงดาวอยู่บนท้องฟ้าอีกครั้ง
ส่องประกายอย่างอ่อนโยน อยู่บนท้องทะเลไร้ที่ที่สุด
แค่ไม่มั่นใจกับความรู้สึกนี้ ขณะที่ฤดูร้อนผ่านพ้นไป
ความคิดคือท้องฟ้า
สัญญาคือก้อนเมฆ
ถ้ารู้สึกแบบนั้น สักวันคงได้โบยบิน
สายลมวันนี้ และชิ้นส่วนเล็กๆในห้วงจักรวาล
คงถูกโอบกอดด้วยคลื่นลม
ฤดูร้อนที่แสนสั้นใกล้ถึงวันสิ้นสุด
ฉันเดินไปบนริมหาดที่ตอนนี้ถูกเติมเต็มด้วยน้ำทะเลสีเขียว
ท้องฟ้าก็ยังคงมองลงมาที่เราแม้กระทั่งเวลาแบบนี้
ใช่ .. เราจะพบกันอีกครั้ง
พูดคุยหัวเราะกันถึงเรื่องที่เคยผ่าน
ยามเย็นที่เคยอาบไล้ร่างกายในวันนั้น วันนี้ก็จะส่องแสงอีก
โอบกอดวันที่แสนขวยเขินเอาไว้
ขณะที่ตัวฉันเองก็ถูกสายลมโอบล้อมเอาไว้เหมือนกัน
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น